De Vrouw en haar pijn

De klap leek uitgedeeld
Door hem die haar verliet
Blinde paniek, teleurstelling
Intens verdriet

Haar al eeuwig aanwezige
Twijfel aan haar eigen ik
Kreeg weer een
Geweldige tik

“…Ik ben niets waard
Een oude dame
Met mij wil zoals altijd
Niemand samen…”

Maar het kon niets
Anders dan zo zijn
Nodig was haar wanhoop
Haar diepste pijn

Want vanaf haar ontstaan
Haar prilste jeugd
Was er een onverklaarbaar
Weten
“ Er is iets dat niet deugd”

Haar kind-zijn kreeg
Geen kans te rijpen
Altijd een onjuiste plek
Een vreemde rol
Dat houdt geen
Enkel levend wezen vol

Ja, er waren signalen
Liefdevol, warm en zacht
Maar  in haar maatschappij
Hoorden Ziel signalen er niet bij
En zo werd zij
Dag voor dag
Minder blij

Dus restte de Ziel
Slechts één weg
Naar het ultieme doel
Alles, echt alles onderuit
Alle poten weg
Onder haar stoel

Een warme en
Intense liefde ontstond
En binnen no time
Volledig aan de grond

Afgedankt
Verlaten
Hulpeloos
Zo stortte zij ineen
Greep alles om haar heen
om te overleven

En dat is haar gelukt
Zij is in leven gebleven
Het duurde één jaar
Toen was het klaar

Het bodemloos gat
Waarin zij zat
Vullen moest ZIJ zelf dat
Vullen met intrinsiek
Erkennen
Dat zij de énige is
Die haar Ziel kan verwennen

Toen, ja toen
Startte zij haar zoektocht
Naar de bron
Dat was het moment
Dat haar heling begon

En zo bleek
De pijn door hem haar
Aangedaan
Nodig om weer volop in het
Leven te gaan staan